مواد افزودنی اصلاح کنندۀ گرانروی، یک خانواده از مواد افزودنی طراحی شده برای کاربری‌‌های ویژه است. فدراسیون اروپا کاربرد­های ذیل را برای مواد شیمیایی ساخت­ و ساز تخصصی و سیستم‌‌های بتن بر شمرده است:

• کاهش جداشدگی در قابلیت فرا روانی / بتن خود متراکم؛
•  کاهش آب بٌردگی[1] بتن‌‌های زیر آب؛
• کاهش اصطکاک و فشار در بتن پمپ شده؛
• ترمیم سنگدانه‌‌های بد دانه ­بندی شده مخصوصاً در سنگدانه‌‌هایی که نرمی ماسه مطلوبی ندارند؛
• کاستن مقدار مواد پودری در بتن خود متراکم؛
• کاهش آب انداختگی بتن؛
• بهبود مقاومت در بتن نیمه خشک.

مخلوط بتن خود متراکم با استفاده از مواد افزودنی فوق کاهندۀ آب در پیوند با مواد افزودنی اصلاح­ کننده ویسکوزیته مانند:

1. اتر سلولز
2. ولان
3. و چسب دیاتان تولید می‌شود.

برخی از اصلاح‌کننده‌‌های گرانروی، مبتنی بر مواد اورگانیک همچون سیلیس کلوئیدی می‌باشند. که آمورف با نامحلولی اندک و ذرات غیرقابل انتشار و بزرگتر از مولکول ­ها هستند. امّا به اندازه ­ای کوچک هستند که بدون ته‌نشینی در آب معلق می‌مانند.

برهم کنش یونی سیلیس و کلسیم در سیمان باعث تشکیل ژل سه بعدی می‌شود که سبب افزایش ویسکوزیته و یا افزایش حد جاری شدن خمیر خواهد شد. این ساختار در کنترل رئولوژی مخلوط مشارکت می‌کند. بهبود توزیع یکنواخت و تعلیق ذرات دانه‌‌ها موجب کاهش قابل توجهی از تمایل به موارد زیر می شود:

1. آب انداختگی
2. جداشدگی
3. ته نشینی .

مواد افزودنی اصلاح کننده گرانرویی عمدتاً بصورت پودر و یا برای تعیین­ مقدار آسانتر و بهبود دقّت به‌صورت دوغابی عرضه می‌شوند. این مواد تأثیر ناچیزی بر روی خصوصیات تازه و سخت شدۀ بتن دارند. ولی اگر برخی از آنها با مقدار بالا استفاده شوند می­توانند بر مدت زمان گیرش، مقدار و ثبات هوای ایجاد شدۀ بتن تأثیر گذار باشند.

[1] .Washout

[2] .Cellulose ether

[3] .Welan

[4] .Diutan gum

[5] .Amorphous with small insoluble