نسبت آب به مواد چسبنده (W/B)

نسبت آب به سیمان اوّلین بار توسط Duff Abrams در سال 1918 ارائه شد. در آن زمان اساساً سیمان پرتلند تنها مادۀ چسبندۀ مورد استفاده در بتن سیمان هیدرولیکی بود. در اویل قرن بیستم، خاکستر بادی همچنان در نیروگاه­های تولید انرژی بدون ­استفاده بود و مواد دیگری مانند میکروسیلیس وجود نداشت. گرچه سربارۀ کورۀ آهن­گدازی و پوزولان­ های طبیعی مورد استفاده قرار می­گرفتند امّا هنوز در مسیر اصلی صنعتی شدن نبودند.

در سال‌های بعد، استفاده از مکمل­ های چسبنده افزایش یافت و نسبت‌هایی مانند نسبت آب به سیمان به­ علاوۀ پوزولان ، نسبت آب به مواد دارای ترکیبات سیمانی   توسعه یافت. زمانی که خواص فیزیکی و شیمیایی و نسبت­های وابستۀ مواد چسباننده (مانند سیمان پرتلند) متغیر باشند، رابطه بین مقاومت و مقدار آب و یا فضای منفذی و مقدار آب تغییر می‌کند. با این حال، به دلایلی که تشریح خواهند شد، فقط اصطلاح نسبت آب به مواد چسبنده (W/B) برای بیان نسبت جرم آب مخلوط به مجموع جرم ترکیبی مواد چسبنده انتخاب شده و مورد استفاده قرار می گیرد.

طراح نسبت آب به سیمان/داف ابرامز

مواد مکمل سیمانی

مواد پوزولانی و مواد هیدرولیکی دیگر به جز سیمان پرتلند، ‌به‌طور‌ سنّتی به عنوان افزودنی معدنی شناخته شده است. به تازگی تغییری برای معرفی مواد مکمل سیمانی صورت گرفت که شامل موادی مانند خاکستر بادی، سرباره، کوره آهن گدازی و پوزولان طبیعی می‌باشد که به عنوان ”مواد مکمل دارای خواص سیمانی“ و یا ”مواد مکمل چسباننده“ تعریف می‌شوند. منشاء اصطلاح افزودنی معدنی احتمالاً به زمانی باز می­گردد که اکثر بتن ­ها اساساً از سنگدانه، سیمان پرتلند و آب تشکیل می­ شدند. هر ماده دیگری که به مخلوط اضافه می­شد به عنوان ”مواد افزودنی“ و یا ”مواد مضاف“ درنظر گرفته می­شد.

نظر به آن که افزودنی ­های معدنی از حیث ماهیت با افزودنی­ های شیمیایی متمایز هستند، اصطلاح افزودنی معدنی برای مقاصد طبقه بندی بسیار مفید است. افزودنی­ه ای معدنی در مقایسه با مواد افزودنی شیمیایی عملکرد متفاوتی دارند. بر خلاف مواد افزودنی شیمیایی که از طریق بر هم­کنش شیمیایی، معدنی­های موجود در سیستم چسبنده را دگرگون می ­کنند، افزودنی­های معدنی با اکسیدهای معدنی اضافی در خمیر مشارکت می ­کنند.

506