تاثیر رطوبت بهینه بر دوام بتن، با اسلامپ صفر

استفاده از توليدات قطعات به روش پيش ساخته در حال گسترش می باشد و يكی از پركاربردترين اين قطعات، جداول و كفپوشهای بتنی می باشند. روشهای توليد كفپوشهای پيش ساخته عبارتند از روش معمولی، روش فشاری خشك و روش فشاری تر. در روش فشاری خشك، بتن با سطح كارايی پايين كه بتنی با اسلامپ صفر ميباشد، در قالب ريخته و با فشار متراكم ميشود. يكی از مزايای روش فشاری خشك، سرعت اجرا و خروج قطعه از قالب بلافاصله پس از جايدهی و تراكم است كه عدم نياز به تعداد زيادی قالب را به دنبال دارد. همچنين نسبت آب به سيمان پايين در بتنهای مورد استفاده در اين روش، بهبود كيفيت بتن را سبب ميگردد .دستيابی به ويژگيهای مقاومتی و دوامی مطلوب در قطعات بتنی ميتواند نتيجه ی عوامل مختلفی باشد؛ از جمله مصالح مناسب، طرح اختلاط صحيح و رعايت اصول فنی در ساخت، حمل، تخليه و عمل آوری .يكی از مواردی كه در شرايط ساخت بتن تأثيرگذار است، ميزان تراكم قطعات پيش ساخته می باشد در هنگام اختلاط و جايدهی بتن ميباشد. در شرايط فشار تراكم ثابت، ميزان رطوبت بهينه در كيفيت بتن تأثير به سزايی دارد كه افزايش يا كاهش آن بر تراكم بتن موثر می باشد. لذا هدف اين تحقيق عبارتست از بررسی ميزان رطوبت بتن بر كيفيت كفپوشهای بتنی توليد شده به روش فشاری خشك و نيز تعيين رطوبت بهينه كه منجر به بهترين كيفيت بتن سخت شده می گردد.